Zij was in de bloei van haar leven,
heeft het geluk aangelacht,
voor de man en de kinderen
de drijvende kracht.
Zij was beminnelijk, vriendelijk
wat men zielsgoed noemt,
Iemand, die graag helpt,
iemand, die men ook graag kent.
Zij was nog optimistisch
na de eerste diagnose
en ze geloofde en hoopte,
want er was geen reden.
Van gerechtigheid vond
deze ziekte niet veel.
Ze vervolgde geniepig
en zinloos haar doel.
Het graf allang gesloten,
de pijn vergaat,
de tranen vergoten,
dit kan niemand begrijpen.
De tijd brengt vergeten,
maar wat ook gebeurt.
Zij leeft in gedachten
en in dit lied.
Al de operaties,
al de therapieën
begonnen de lichaam
zijn kracht te nemen.
Echter ze wou geen medelijden,
met de moed van een leeuwin,
oh, zij lachte voort,
alsof het goed met haar ging.
Ik zag haar en huilde,
zij troostte me.
Ja, dat was echte grootheid,
ik voelde me ellendig.
Zij keek zo zeer
naar het volgende concert uit.
Dat ze het niet meer heeft mee kunnen maken,
spijt mij ten zeerste.
Het graf allang gesloten,
de pijn vergaat,
de tranen vergoten,
dit kan niemand begrijpen.
De tijd brengt vergeten,
maar wat ook gebeurt.
Zij leeft in gedachten
en in dit lied,
dit lied.