Imparare ad amarsi [Polish translation]

Dzień za dniem

nie wiedząc

co mnie czeka.

To nie jest w mojej mocy,

radość i smutek,

zawsze z przodu,

sąsiadujące (ze sobą) pokoje,

połączone.

I gdzieś tam w głębi to uczucie, że nic nigdy się nie kończy,

teraźniejszość nie ma końca,

nie przeminie.

Trzeba nauczyć się kochać w tym życiu,

trzeba nauczyć się rozstawać, gdy miłość przemija,

i żyć chwilą aż po ostatnią emocję —

tylko w ten sposób pozostaniemy przy życiu.

Pudło kości,

wolne serce,

ty wydobyłaś słodycz

z każdego bólu.

W pamięci ja zachowuję dzieciństwo,

i ciągle do niego powracam,

jego powab zawsze mnie fascynuje,

a gdzieś tam w głębi to uczucie, że szczęście istnieje,

obejmij mnie po raz kolejny —

to mi wystarczy.

Trzeba nauczyć się kochać w tym życiu,

trzeba nauczyć się rozstawać, gdy miłość przemija,

i żyć chwilą aż po ostatnią emocję —

tylko w ten sposób pozostaniemy przy życiu.

Trzeba nauczyć się kochać,

trzeba nauczyć się rozstawać,

trzeba nauczyć się kochać,

i sobie przebaczać.

Dzień za dniem,

nie wiedząc

co mnie czeka,

jednak ja pragnę (to) zobaczyć.