Είμαστε αλάνια,
διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
και δεν την τρομάζουν
οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα
[Ρεφραίν:]
Τι τα θες, τι τα θες,
πάντα έτσι είν’ η ζωή
θα γελάς ή θα κλαις
βράδυ και πρωί
Κάθε μας μεράκι
γίνεται τραγούδι και το λέμε
και μες στα στραπάτσα
μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε
(ρεφραίν)
Κι αν στην κοινωνία
μας χτυπούν αλύπητα οι μπόρες
Μέσα στο τραγούδι
φεύγουνε χαρούμενες οι ώρες
(ρεφραίν)