Gündüz, dış mekân: Okul duvarının üzerinde üç kızıl manifesto. Birbirinin tıpatıp aynısı üç ilan, yan yana yapıştırılmış. Karınca duası gibi bir yazıyla yazılmış bir konu, ama başlığı kocaman: YURTTAŞLARIN DİKKATİNE!
Artık kimsenin okumadığı bir edebiyat türüdür bu. Bir kişi dışında: Arada bir, yaşlı bir beyefendi durur, gözlüğünü takar, yazılanı satır satır sonuna kadar okuyup çözer.
Sonra, biraz geri çekilip başını sallar, gözlüğünü tekrar kılıfına, kılıfı cebine koyar ve şaşkın bir halde yeniden yürümeye koyulur, kendi kendine “İşin aslını es mi geçtim acaba?” diye sorar.
Gerçekten de, arada bir, ışıklı bir fener gibi, emin olamadığı birkaç kelimeyi tek tek söyler. Ve bu kelimenin aydınlattığı cümle, bir an çok şey gizliyormuş veya hiçbir şey gizlemiyormuş gibi görünür.
Hayatın sorunsuz akışı devam edip gider. Adamcağız çoktan uzaklaşmıştır.