Il vecchio e il bambino [Polish translation]

Starzec i dziecko wzięli się za ręce

i razem poszli na spotkanie wieczoru;

w dali unosił się czerwony pył,

a słońce świeciło osobliwym światłem...

Ogromna równina zdawała się rozciągać

wszędzie, gdzie mogło sięgnąć ludzkie oko,

a wokół nie było niczego

poza posępnymi konturami kominów...

Ich dwoje szło, a dzień się kończył;

starzec mówił i cicho płakał;

nieobecny duchem, z mokrymi oczami,

przeżywał na nowo zdarzenia z przeszłości...

Starzy ludzie dźwigają ciężar upływających lat,

nie umieją odróżnić prawdy od marzeń;

starzy ludzie nie umieją, w swych myślach

pełnych marzeń odróżnić fałszu od prawdy...

I, patrząc w dal, starzec mówił:

„Wyobraź sobie to wszystko pokryte zbożem,

wyobraź sobie owoce i wyobraź sobie kwiaty,

wymyśl głosy i wymyśl kolory.

Na tej równinie, jak okiem sięgnąć,

rosły drzewa i wszystko było zielone,

padał deszcz, a ruchy słońca wyznaczały

rytm życia człowieka i pory roku...”

Dziecko przystanęło, wzrok mając smutny,

wpatrując się w coś, czego nigdy nie widziało,

a potem poprosiło starca rozmarzonym głosem:

„Lubię bajki, opowiedz mi jakąś jeszcze!”