Starzec i dziecko wzięli się za ręce
i razem poszli na spotkanie wieczoru;
w dali unosił się czerwony pył,
a słońce świeciło osobliwym światłem...
Ogromna równina zdawała się rozciągać
wszędzie, gdzie mogło sięgnąć ludzkie oko,
a wokół nie było niczego
poza posępnymi konturami kominów...
Ich dwoje szło, a dzień się kończył;
starzec mówił i cicho płakał;
nieobecny duchem, z mokrymi oczami,
przeżywał na nowo zdarzenia z przeszłości...
Starzy ludzie dźwigają ciężar upływających lat,
nie umieją odróżnić prawdy od marzeń;
starzy ludzie nie umieją, w swych myślach
pełnych marzeń odróżnić fałszu od prawdy...
I, patrząc w dal, starzec mówił:
„Wyobraź sobie to wszystko pokryte zbożem,
wyobraź sobie owoce i wyobraź sobie kwiaty,
wymyśl głosy i wymyśl kolory.
Na tej równinie, jak okiem sięgnąć,
rosły drzewa i wszystko było zielone,
padał deszcz, a ruchy słońca wyznaczały
rytm życia człowieka i pory roku...”
Dziecko przystanęło, wzrok mając smutny,
wpatrując się w coś, czego nigdy nie widziało,
a potem poprosiło starca rozmarzonym głosem:
„Lubię bajki, opowiedz mi jakąś jeszcze!”