Κι η κουβέντα εξαντλείτε, ο ουρανός πεθαίνει και η μαγεία τελείωσε. Ήμασταν άφθαρτοι εμείς,αδιάβλητοι όπως πάντα
Φανταστικοί στρατηλάτες, τολμηροί εξερευνητές,αληθινοί ήρωες.Εκείνοι ήμασταν εμείς
Διψασμένοι για την αλήθεια,όπου ποτέ δεν τελείωσες ανθρώπινη φύση!
Η καρδιά παγώνει,να γυρίσεις πίσω πράγματι όχι,για να χάσεις τα πάντα. Άκου αυτά τα παιδιά σου,τις φωνές τους,τέρμα πια τα κόλπα. Υπάρχει αναβρασμός εδώ ανάμεσα στους λαούς,Ποιος θεός θα μας δεχτεί έτσι;Είναι δίκαιο ο κόσμος να έχει τα όρια του,τα σύνορα του,τους κανόνες του;Έτεροι τοίχοι υψώνονται για να μας υπερασπιστούν κι από εμάς,κι από τους συνανθρώπους μας.
Σήμερα γεννημένοι στην αιχμαλωσία στην συνέπεια στις αναπόφευκτες ακολασίες. Απομακρυσμένοι κόσμοι,είναι το μίσος που θα θρέψει τα ένστικτα μας. Ποιος ξέρει αν ο άνθρωπος θα μνημονεύει τα έργα του ή για να καταδικαστεί στην κόλαση αυτός θα πληρώσει σε μετρητά τριάντα αργύρια. Θέλω ξανά τα χαμόγελα σου...
Τα παιδιά κοκκίνιζαν από ντροπή εδώ. Σεβασμός για τους ηλικιωμένους μια περίοδος ναι με το σιτάρι μεγάλωνες κι εσύ,και με την γνώση κάθε δική σου αρετή το χαμόγελο σου.
Πες μου θα κατακτήσεις ξανά τον παράδεισο;
Υπερασπίσου αυτήν την γη αν μπορείς
Με το χαμόγελο σου
Δεν πρέπει να χαθούμε όχι
Το χαμόγελο σου εγώ θα το προστατεύσω!!!!