Αυτό το σπίτι τώρα πια είναι ξένο
τώρα τίποτα δεν είναι πια όπως ήταν,
μόνο η ανάμνηση παραμένει στη θέση της
Και συμβαίνει κάθε μέρα, η απουσία σου με δηλητηριάζει
σαν μία στάλα που φθείρει τον βράχο
Με έσπασες στη μέση
το κάθε πρωινό της ευτυχίας μας
Διακόπτω(Αφήνω σε παύση) τον χτύπο
της καρδιάς μου κουρασμένη να σε περιμένει μάταια
αλλά δεν περνάει μια στιγμή που το βλέμμα σου να μην λείπει
σε κάθε δρόμο σε κάθε πόλη οπουδήποτε πηγαίνω.
Στην βιασύνη μιας στιγμής δεν είχαμε χρόνο
να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον να μοιάσουμε ο ένας στον άλλον
Και δεν ξέρω που έκανα λάθος,
αν στο τέλος έφτανε μόνο να επιστρέψουμε
για να μην ξαναβρεθούμε.
Με έσπασες στη μέση
το κάθε πρωινό της ευτυχίας μας
Διακόπτω(Αφήνω σε παύση) τον χτύπο
της καρδιάς μου κουρασμένη να σε περιμένει μάταια
αλλά δεν περνάει μια στιγμή που το βλέμμα σου να μην λείπει
σε κάθε δρόμο σε κάθε πόλη οπουδήποτε
πηγαίνω.