Il ritorno di Giuseppe [Polish translation]

Po zachodzie słońca ławice gwiazd

walczą o miejsce na niebie;

światełka, które skrupulatnie

zapoznają cię z nocą.

Równym krokiem osiołek –

towarzysz twego powrotu –

odmierza przebytą drogę

w miarę, jak kończy się dzień.

Przed twymi oczami pustynia,

jak pole trocin,

maleńkich odprysków

wysiłku natury.

Ludzie pustyni

mają wygląd morderców,

zamknięci w milczeniu

więzienia bez granic.

Zapach Jerozolimy,

twa ręka głaszcze zarys

drobniutkiej lalki,

wyrzeźbionej w drewnie.

„Ubierzesz ją, Maryjo,

powrócisz do tych zabaw,

które porzuciłaś

w jakże młodym wieku”.

A ona pofrunęła w twe ramiona

jak jaskółka,

jej palce jak łzy

od twych rzęs aż po gardło,

wydobyły na twarz

dawno już zapomnianą

czułość uśmiechu,

afekt niemal wybłagany.

A zdumienie w twych oczach

wzbudziły twe dłonie,

które, puste wokół jej ramion,

dotykając bioder poczuły pełnię

kształtu właściwego

dla nowego życia,

tej tajemnicy, która się ujawnia,

gdy pulchnieje brzuch.

I tobie, który szukałeś przyczyny

kłamstwa niewyrażonego na twarzy,

ona oferowała niepokojące wspomnienie

zebrane z resztek snu.