Il pianista di Montevideo [Polish translation]

Jeśli to miasto,

w którym o szóstej gasną światła,

a sklepy są puste i mówisz...

Jeśli to miasto,

gdzie czerwony kolor sygnalizatora

i niebieski Lemana

nie są formalnością

jak ''dzień dobry'' i ''dobry wieczór''

między policjantem a flagą.

Jeśli to miasto,

kto potem wie, którego kraju,

że tutaj w Genewie nie rozumiesz...

Jeśli to miasto,

że każda dzielnica jedną nacją,

myślą religijną...

Ty powiedz to Miguelowi,

żeby nie stał bezczynnie

niech nie traci czasu na marne,

bo w tym mieście

tak pełnym zegarów

czas się nie zatrzymuje

ani nie zwleka.

Miłości moje, miłości moje, miłości moje,

pianino, wielki ocean,

wieczór tu, w Hotelu Palace,

niedługo przybywam do Mar de la Plata

na północy Gardel.

Miłości moje, miłości moje,

na komodzie książka Galeana

i stara płyta Vigliettego,

która sprawia, że czuję się dziwnie, gdy o tym myślę.

Ponieważ my,

mamy oczy, żaby patrzeć,

nagle stajemy się szaleni,

dla dziewczyny nieco cudownej,

dla lotu motyla,

dla kawałka słodkości,

dla pomysłu z twardej głowy.

Ponieważ my,

jesteśmy smutni z natury

i serce jest żelazem zbroi,

które płacze tylko kiedy pada deszcz,

mikstura krwi i śniegu

i śmieje się bardzo, tak że umieram

od Twojego prawdziwego ducha.

Ponieważ my,

mamy oczy, żeby patrzeć,

nagle stajemy się szaleni,

dla dziewczyny nieco cudownej,

dla lotu motyla,

dla kawałka słodkości,

dla pomysłu z twardej głowy.

(Ponieważ my

mamy oczy, żeby patrzeć,

nagle stajemy się ślepi

przez cudowną dziewczynę,

przez lot motyla,

przez odrobinę słodkości,

przez pomysł z twardej głowy.

Ponieważ my,

jesteśmy smutni z natury

i serce jest żelazem zbroi,

które płacze tylko kiedy pada deszcz,

mikstura krwi i śniegu

i śmieje się bardzo, tak że umieram

od Twojego szczerego ducha.)