Il nostro amore quotidiano [Belarusian translation]

Дасюль дайшлі́ мы ў нашым жыцці,

Я верыць не хацела ў гэта:

Я ветэран пла́чу, ні́бы,

Вартаўні́к ты -- мой маўклівы...

Цяпер заста́ліся ўдваіх мы,

І мы спало́хам за́раз на́ват:

Што нехта выйдзе, іншым спа́ці..,

Не спяшайся…

Памятаеш?!

Як ўсё пачало́сь?

Запрасіў -- «Вазьму я Вас за ру́ку?»,

«Не ведаю» -- адказ быў мой...

Памятаеш?!

Як далей было́?

«Ты не проці, ў цябе я закахаўся?»,

Закрыла вочы, казала: «Не»…

Пачалось жыццё тут,

Лепей больш (нам) не стрэць.

І хава́ецца ўсюды --

Наша штодзённае каханне:

У маёй паклажы

І ў тваіх раз’ездах частых (палётах у самалёце)…

Ў ад'ездзе на світанку на раптоўным,

Ў сакавіку́ квітне́ючых ў мімозах,

У цу́ду, іншы раз з'яўляецца,

У рэ́чах звыклых нам...

Я бачу, як міна́юць дні,

І пачуцці́ раслі спачатку,

Ператварыліся

ў звычайныя паволі (простыя рэчы для нас у штодзённасць)…

Памятаеш?!

Як было́ тады́ (ўсё пачалось)?

«Мне пайсці́ ўжо або́ты пацалуеш?»,

«(Але…) давай жа -- першы ты пачні!»...

І стаі́лася ўсюды --

Наша звычайнае каханне:

І ў рашэннях нашых,

Лёсу ў складках нечаканых…

Ў ад'ездах тых, куды -- ніхто не знае,

Народжаных пад снегам у мімозах..,

У цудзе, іншы раз з'яўляецца,

У рэ́чах звыклых нам!

Гэта дам табе!

І адзіны бу́дзе -- мой зарок!

Вочы, што гараць ды сці́плыя мае́!

У сапраўдным, што (…ёсць) ў мяне!..

Так! Гэта дам табе!

Не жадаю больш нічо́га.

Лепей гэтага -- няма!

Нічо́га лепей больш няма!..

І сплятаецца ўсюды

Любоў звычайная ўся наша:

І нават… у радках вось гэтай песні..,

Або́ ўва ўсім -- пра што пяе́ яна,

У цудзе, іншы раз -- з'яўляецца,

У рэ́чах -- звыклых нам...

І абяцанне – гэта не папе́ра,

І каб кахаць, не трэба нам яго (яе).

Было́ нам ра́зам -- лёгка то было́ для нас,

Лёгка так… Так, лёгка так...