Nazywano go „mnichem”, przezwiskiem na całe życie
na znak utraconej wiary, zgasłego powołania.
Widywałem go, jak przychodził w łachmanach i aurze dziwactwa,
podczas gdy złośliwość dzieci drwiła z jego mądrości…
Po szklance wina, zdaniami z domieszką ironii i goryczy
mówił po niemiecku i po łacinie, mówił o Bogu i Schopenhauerze1.
I mówił i mówił do mnie, a ja go słuchałem,
podczas gdy letni wieczór nie chciał skonać…
Żył ze wszystkiego i z niczego; z wina, które budzi wspomnienia,
z ludzkiego miłosierdzia, z bóstw i głuchych filozofów…
Gadanie pijaka, pełne skoków w czasie i przestrzeni,
historii kaca i ukochanych, które nie rozumiały Horacego2…
A te letnie wieczory miały smak wina i nauki
dla mnie, który go słuchałem z wyuczoną uprzejmością.
Lecz słuchając go, wciąż nie zrozumiałem,
kto kogo robił w balona, który z nas dwóch wynosił naukę…
I wciąż nie zrozumiałem, wśród żartów z kobiet i z Boga,
czy to on był desperatem, czy desperatem jestem ja…
I wciąż nie zrozumiałem, choć jestem niby wykształcony,
który z nas pojął sens życia, a który jeszcze nie pojmuje niczego…
1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Arthur_Schopenhauer2. https://pl.wikipedia.org/wiki/Horacy_(poeta)