Il frate [Polish translation]

Nazywano go „mnichem”, przezwiskiem na całe życie

na znak utraconej wiary, zgasłego powołania.

Widywałem go, jak przychodził w łachmanach i aurze dziwactwa,

podczas gdy złośliwość dzieci drwiła z jego mądrości…

Po szklance wina, zdaniami z domieszką ironii i goryczy

mówił po niemiecku i po łacinie, mówił o Bogu i Schopenhauerze1.

I mówił i mówił do mnie, a ja go słuchałem,

podczas gdy letni wieczór nie chciał skonać…

Żył ze wszystkiego i z niczego; z wina, które budzi wspomnienia,

z ludzkiego miłosierdzia, z bóstw i głuchych filozofów…

Gadanie pijaka, pełne skoków w czasie i przestrzeni,

historii kaca i ukochanych, które nie rozumiały Horacego2…

A te letnie wieczory miały smak wina i nauki

dla mnie, który go słuchałem z wyuczoną uprzejmością.

Lecz słuchając go, wciąż nie zrozumiałem,

kto kogo robił w balona, który z nas dwóch wynosił naukę…

I wciąż nie zrozumiałem, wśród żartów z kobiet i z Boga,

czy to on był desperatem, czy desperatem jestem ja…

I wciąż nie zrozumiałem, choć jestem niby wykształcony,

który z nas pojął sens życia, a który jeszcze nie pojmuje niczego…

1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Arthur_Schopenhauer2. https://pl.wikipedia.org/wiki/Horacy_(poeta)