Deuet eo evit an eost,
ur paotr kaer ha nerzhus anezhañ,
cherisus e daoulagad, kalet e ziveuz.
Tra ma eoste e kane
hag e-barzh e vouezh e klever
an holl vouezhioù eus an natur.
Kanet en deus an Nevez-Amzer sklaer,
an evned, ar prajoù splann,
ar brouskoajoù glas, ar bleunioù nevez.
D'an noz, evit an holl dud bodet
kanet en deus kanaouenn an ed
pa vez ar falc'h o plegañ an dammoù.
Kanet en deus,
selaouet o deus ouzh an eosterien.
Selaou a ra ar vestrez ivez.
Kanet en deus,
neuze en deus lâret "D'am yec'hed!
ha warc'hoazh ez in gant ma hent."
Pa voe kousket pep tra, war-dro kreiznoz,
pa oa war-nes loc'hañ didrouz,
deuet eo gwreg an ozhac'h,
disliv holl, diroll he c'halon,
ha kaer gant he c'hoant koulskoude,
hag hogos noazh dindan he c'hab.
Lâret he deus: "Te eo an hini emaon en engortoz outañ
abaoe devezhioù, abaoe bloavezhioù.
Petra 'vern ur vuhez verr.
Chom em c'hichen betek tarzh an deiz,
kan evidon ar son a garantez
ha ra vevin ma huñvre a-benn ar fin!"
Kanet en deus.
Serret he daoulagad he deus selaouet
ouzh e vouezh dous, a vez aloubet ganti a-grenn.
Kanet en deus
ar garantez, ar marv, an orged,
ha monet int el lev, o-daou.
Loc'het int an deiz war-lerc'h.
Anavezet en deus an hent garv,
an naon, al labour, an dristidigezh.
Rak hec'h amourouz, emberr skuizhet,
hep keuz eus an amzer tremenet
en deus graet allazigoù da vestreziged all.
Faezhet o vezañ gouzañvet,
goude devezhioù ha nozvezhioù a jahinerezh
lâret he deus, an amourouzez kaezh,
"Ma muiañ-karet, arabat dit kaout morc'hed.
Kan evidon kan ar re varv
ha dilez ac'hanon: eürus on-me."
Kanet en deus.
Serret he daoulagad he deus selaouet
ouzh ar gridienn bras a zeve an holl outi.
Kanet en deus.
Gant un huanad he deus tremenet.
Neuze aet eo-eñ gant e hent adarre...