Ich hasse Kinder [Polish translation]

Wsiadam do samolotu.

Robi się zimno, słyszę wrzask.

Znam swój numer miejsca;

panika miesza się z wielkim smutkiem.

Zbliżam się do jazgotliwego rzędu;

wrzaski stają się coraz głośniejsze.

Strach ustępuje teraz pewności:

tuż koło mnie siedzi niemowlak.

Tu pojawia się ponadklasowe pytanie:

„Czy wypada, czy można nienawidzić dzieci?“

Nienawidzę dzieci!

Nienawidzę dzieci!

Mazgaj wierci się we wszystkie strony,

matka przegląda czasopismo,

podczas lektury bezgłośnie mówi do dziecka

i jednocześnie je jabłko.

Miłosierny Bóg chce mnie ukarać:

ten upierdliwiec nie chce spać

i nie przestaje się drzeć.

Ojciec od dawna śpi jak zabity.

Tu pojawia się ponadklasowe pytanie:

„Czy można, czy trzeba nienawidzić dzieci?“

Nienawidzę dzieci!

Nienawidzę dzieci!

Nie, kocham je!

Tak, kocham je!

Te duże i te małe,

ale muszą być moje.

Nienawidzę dzieci!

Nienawidzę dzieci!

Tu pojawia się pytanie nad pytaniami:

„Czy można, czy trzeba bić dzieci?“

Nie, kocham je!

Tak, kocham je!

Wszystkie dzieci, duże i małe,

ale powinny być moje.

[Interludium]

I nagle zapada cisza.

Dzieciak się do mnie uśmiecha, ja jestem zachwycony.

Wyciągam rękę w kierunku małego,

który znowu zaczyna wrzeszczeć.

Nienawidzę dzieci!

Nienawidzę dzieci!

Nie, kocham je!

Tak, kocham je!

Te duże i te małe,

ale muszą być moje.

Nienawidzę dzieci!

Nienawidzę dzieci!

Tu pojawia się pytanie nad pytaniami:

„Czy można, czy trzeba bić dzieci?“

Nie, kocham je!

Tak, kocham je!

Wszystkie dzieci, duże i małe,

ale powinny być moje.