Wstaję,
jest deszczowy dzień,
ciemno,
szaro i pusto.
Czy to dzieje się w tym mieście?
To przecież całkiem normalne,
u mnie w domu nigdy nie wyglądało to inaczej.
Nikogo tu dla mnie kiedykolwiek nie było,
jestem im przecież tak obojętny.
Kiedy coś mówię,
nikt wcale nie chce mie wysłuchać,
raczej zostaje wtedy wyśmiewany,
albo totalnie nie doszłyszany.
Nigdy nie było mi lekko,
nie byłem nigdy kochany
i nigdy akceptowany.
Dla nich jestem powodem,
dlaczego wszystko jest do kitu.
Jeśli mnie by tu nie było,
oni byliby szczęśliwi.
Cudnie!
A co jest teraz ze mną?
Nikogo tu dla mnie kiedykolwiek nie było,
ostatnia szansa przepadła.
To z wami, to było tylko raz.
Wybiegam,
nie obracam się,
nie myślę, co było kiedyś,
wszystko wokół mnie staje się nieme.
Sami jesteście sobie winni,
nie było was tu,
i przez to zawsze byłem sam,
zawsze byłem sam,
zawsze sam!
Nie było was tutaj,
a ja chciałem tylko przy was być.
Teraz nie ma mnie tu,
nie wiem sam, czy tak lepiej.
Pozostawiony sam sobie,
aż umrze ostatnia nadzieja.
Nie!
Szukam dalej
człowieka, który będzie przy mnie,
który mnie zrozumie i pokocha
w tym zimnym świecie.
Jestem tego pewien,
że jest na zewnątrz ktoś taki,
kto przy najbliższej okazji mnie nie oleje.
Wiecie przecież,
że nienawidzę tych wszystkich kłótni,
które były zawsze w domu,
to jest już definitywnie skończone!
Dlaczego nigdy niekogo tu nie było,
kto z kim wyraził się teraz nie jasno?
Dlaczego nigdy nie będę kochany,
przez kogo nigdy nie akceptowany?
Muszę stąd iść,
dla was nie będzie już dziś aplauzu,
ostatnia szansa przepadła,
odchodzę,
baj, baj
Wybiegam...
Odchodzę,
Staję się niemy,
Dużo o was myślę
i pytam się 'dlaczego?'
Wybiegam,
nie obracam się,
nie myślę, co było kiedyś,
wszystko wokół mnie staje się nieme.
I dlaczego was tu nigdy dla mnie nie było?
Muszę uciec z tego nawiedzonego domu!
Wybiegam,
chciałem tylko przy was być,
odchodzę.
Dużo o was myślę
i pytam się 'dlaczego?'
Dlaczego?
Mimo to wciąż o was myślę...