Трымаю за руку… цябе, пакуль магу,
І iду ў апошні круг.
Мы ведалі абое, і зразумелі ў рэшце,
Перамагчы нам -- час нельга...
Магчыма, было б (…лепш), калі б нiчога, ніколi,
Баязлівы словы -- толькi ўсяго (вот)...
I мы змагаліс’ -- заўсёды, патугі – пясчынкай/зярняткай,
І зараз мы -- тут...
Мне шкадаваць пра што...?
Ні крок, ні ‘мгненне.
Нават – страчана, -- ды ўсё...
Не дастаткова нават --
Нам не было марна…
Не шкадую “так”, “не так”!
I ні пра што, ды ўсё...
I ні пра што…
Час супраць нас iдзе, апошня зерне з'еў,
Паволi круг замкнуўся, эх...
Стваралi замкі з пяску, ўсе сілы страцілі тут,
Але мела кошт… усё яно…!
Табе я дзякую за кожны дзень… з табой...
Мне шкадаваць аб чым...?
Ні крок, ні ‘мгненне.
Нават, страчаны, -- яны...
Не дастаткова нават --
Нам не было марна…
Не шкадую “так, не так”!
Цi дарма?...
Ха-а-а-а… Нi шкадую аб крыўднам слову, ні адном імгненні,
Не зраблю і крок назад.
Я не шкадую! Не… Ах...
Ні аб чым i прасiць...
I ні аб чым прасiць...
Ні пра што...
Ні аб чым прасiць...