Паверыць як, што ты ўсё са мной,
Сапсаваў я табе жыццё.
Ты лепш сыйдзі, я параніць магу (прычыню я/табе боль),
Знаеш ты, я парэжу, як нож.
Лепш перастаць верыць у сэрца маё,
Нават, каб яго вылечыць можна.
Бо зірнеш ты на абрысы яго,
Ўбачыш, што адчуваць я -- не здольны.
Лепш мне павер ты... Лепш мне паверыць...
Не кахай мяне!
Не ратуй мяне!
Пакінь ў ледзяной трунé мяне (маёй) ты лепш,!
Не любi мяне!
Холад! Холад!…
Паверыць як, што ты хочаш прасiць,
Хоць ты знаеш, я -- сапсаван.
Ты лепш сыйдзі, я магу забіць,
Знаю ж, я -- стрэмка ў сэрцы тваім.
Лепш перастань верыць у душу маю,
Нават, каб адчуваў я -- ты хочаш.
Бо, калі ты зазірнеш у дзіркі змрок,
Убачыш ты, што няма чаго там вылечваць.
Лепш мне павер ты... Лепш мне паверыць...
Не кахай мяне!
Не ратуй мяне!
Пакінь ў ледзяной труне мяне ты лепш,!
Не любi мяне!
Холад! Холад!…
_______________
Я не магу паверыць, што ты яшчэ хочаш застацца,
Таму што я ведаю, -- я сапсаваў табе жыццё.
Табе лепш уцячы, я магу параніць цябе (прычыніць боль табе) сёння,
І ты ведаеш, што я магу парэзаць, нібы нож.
Табе лепш перастаць верыць у маё сэрца,
Нават, нягледзячы што ты можаш верагодна вылечыць (…яго).
Бо, калі ты паглядзiш на форму (абрыс) гэтага… (яго),
Ты ўбачыш (зразумееш), я -- не здольны адчуваць.
Ты лепш павер мне...
Не кахай мяне!
Не ратуй мяне!
Ты лепш пакінь мяне аднаго тут, у маёй ледзяной труне!
Не трэба мяне кахаць!
Холадна!…
Я не магу паверыць, што ты хочаш, каб я маліўся (прасiў),
Хоць ты ведаеш, што я -- сапсаваны знутры (у душы).
Табе лепш пакiнуць (сысці), я магу цябе сёння забіць,
Бо я ведаю, я – “стрэмка ў тваім сэрцы” (“калючка ў тваёй душы”).
Табе лепш перастаць верыць у маю душу,
Нават, калі ты проста хочаш, каб я адчуваў.
Бо, калі ты зазірнеш у змрок (чарнату) гэтай дзіркі,
Ты ўбачыш, што няма чаго там вылечваць.
Ты лепш павер мне...
Не любi мяне!
Не ўратоўвай мяне!
Ты лепш пакінь мяне аднаго тут, у маёй ледзяной труне!
Не трэба мяне кахаць!
Холадна!…