Όπως κι αν το είχα φανταστεί τώρα πια δε θέλω να ξεφύγω.
Τι να πω δεν είχα κουραστεί πόρτες που δεν άνοιγαν ν’ ανοίγω.
Τη ζωή δεν πρόλαβε κανείς μα εγώ μπορώ να περιμένω
έχω ανοίξει δρόμους για να ‘ρθείς, έχω συνηθίσει να σωπαίνω.
Δες πως έμεινα εδώ να σου θυμίζω
το ρολόι που χτυπά. Αυτό που φεύγει,
σαν βαγόνι στο σταθμό ξαναγυρίζω.
Καίγομαι, σβήνω μα με τη φωτιά δε συνηθίζω.
Ποιο χαρτί μπορεί ν’ αντισταθεί, ποιο μαντήλι ξέρει να δακρύζει
ποια παλάμη πρέπει ν’ αρνηθεί, ποιο σεντόνι ντρέπεται να τρίζει.
Σαν σκιά ξεπρόβαλες και συ σαν αρχή που κάτι μου θυμίζει
βούλιαζε στα μάτια μου η σιωπή, έλαμπε στο στήθος σου η γαλήνη.