Μετά πάνθ' ἅ γέ πεπόνθα
ἑν μόνον ὑμῖν ἔρω
Οὐδείς ἀνήρ οὐδέν ἀξιοῖ
τήν αὔτην λήθην οὐ πάλιν ποιῶ
Ποῖον κερτομήσεις;
σύ γὰρ ἔρασαι τῇδ' ὥρᾳ
Ποῖον δέ γελάσῃ;
τῆς ἀλήθειας ἤλθ' ἡ ώρα
οὕτως κἀν τό κρύπτῃς
ἡμεῖς ἤδη γνωσόμεθ' ἄ σκέπτῃ σύ
οὐδέν φήσω, ούχι, τούτ' οὐ φήσω
πονῇ καὶ κλαίεις, ἀλλά τό ἔχεις κρυπτόν
Ἀνθίσταμαι, οὐδέν φήσω ἐρᾶν
κάρδια μου εἶ δὴ μαινομένη
οἶδα πολύ ὅσα βάζῃς
σύνελθε και μηκέτι τρομῇς
εἰ δὴ μή θέλεις πικρά νῦν κλαίειν
Ἄλλα μέν φρένες σου ἄλλα δ' ἡ κάρδια σου θέλει
Ποῖος ἔς δέ ῥίψας τούτου ἔρωτος τά βέλη;
δεῖξον ὁποῖα ᾖς
εἷπον τήν ἁλήθειαν μονάν ἅπαξ
οὐδέν φήσω, ούχι, τούτ' οὐ φήσω
ἡ ἀγαπη ἐστί μανίας πάθος
οὐπότ' ἐρω ὁτ' αὐτόν ἀγαπῶ
φυλακτέον κρατεῖς ὡς βασκάνιον
οὐκ ἐστί αὐτος, ἐστί ψεῦσμα
οὐκ ἐστί αὐτος, οὐδε θέλω
ἐστί κρυπτός, τῆς καρδίας σου ὁ θέος
γλυκύς αὐτος, τῆς τῆς καρδίας μου ὁ θέος