И солнце встаёт над руинами [I solntse vstayot nad ruinami] [Polish translation]

Mówisz, a wiatr jęczy w drzewach

I kula ziemską usuwa się spod nóg.

Na pewno, przejdzie pewny czas

Zanim wszystko uświadamiam.

Mówisz, a ja stoję, jak posłuszny manekin

Z podziurawionym sercem.

Mgnienie, i całe miasto jest zburzone.

Teraz mi nie ma dokąd podziać się.

Za chmarami księżyc mroczny płynie we mgle

Na spotkanie nieodwracalnemu.

I, otulając się do swojego starego szalika, patrzę

Jak Słońce schodzi nad rumowiskami...

Rozrzuciwszy ręce, leżę na bitym szkle

Ledwie spodziewam się na to, że ktoś usłyszy

Czym więcej łez, tym horyzont coraz jest jaśniej.

A niebo... coraz bliżej.

Niegasnąca piękność jest w śnieżynkach

Nad iskrami jagód jarzębinowych

Tak powoli blednie gwiaździsta dal

I Słońce schodzi nad rumowiskami...

Zlatują wrony, kręcą się nad pogorzeliskem.

Którą ceną dostała się mi ta mądrość?

Zapewne, żeby stanąć światlej i czyściej

Nam należy przejść po płonącym węglu.

Mosty, że kiedyś upadli do wody

Wykonają niewykonalne.

Pod popiołem znów przerastają kwiaty

I Słońce schodzi nad rumowiskami...