Το βράδυ γυρνάν τα φαντάσματα
Στο υγρό και όλο άδειο κατάστρωμα
Και αυτοκτονόυν με ένα σάλτο
Γιατί ερωτεύτηκαν κάτι στον πάτο
Και γράφουν στα βράχια ποιήματα
Σημάδια που αφήνουν τα κύματα
Σιωπούν όσοι ξέρουν από έρωτα (λένε)
Η σειρήνα φιλούσε υπέροχα
Λύσε με από το κατάρτι, θέλω να την πλησιάσω λιγάκι, την έχω ανάγκη και ας μην γυρίσω πίσω δεν θέλω να κάνω κράτη στο πέλαγος θα βυθίσω κάθε δάκρυ μαζί της να ζήσω, ποιά Πηνελόπη και ποια Ιθάκη;
Δεν ακους πώς τραγουδάει δεν με τρομάζουν οι βράχοι, θα σκίσω το κορμί μου σε αυτούς αν χρειαστεί για να την αγγίξω, πίσω θα την κερδίσω ή στις κοφτερές γονιές τους απάνω θα ξεψυχίσω δεν θα αργήσω να ξυπνήσω τον ουρανό γκρίζο να αντικρίσω, να ζήσω άλλη μια πίκρα απαυτές που με κανανε Κροίσο, σανασφάλεια αγωνία πόνο και απισιοδοξία, η οξεία μελωδία της δεν μαφήνει να λύσω τα δεσμά, που μας δένουνε στην καρδιά μου ενας κόμπος η χαρά μου που κρύβεται στον λαιμό μου μωρό μου, για αυτό κόψτο να ηρεμήσω μια για πάντα έτσι και αλλιώς πριν φτάσει το κεφάλι μου στο χώμα θα σε συγχωρήσω βρήκα κάτι να πιαστώ και να αγαπήσω οταν γκρεμίζοταν ο κόσμος μου και πουθενά δεν είχα να ακομπήσω, σου ριξα όλα τα βάρη μου, ώστε αν δεν αντέξεις να έχω δικαολογία εσένα αντί για εμένα να κατηγορήσω, δεν σαδικώ πόσο αξίζει ενα σαγαπώ και τι είναι πιο άδικο αλλού ευτυχισμένη απλώς εδώ κόβουν βαθύτερα όσα ηχογραφώ με τον καιρό, μεχρί να βρω μια νύχτα τον ψυχικό μου κόσμο κατάκιτο.
Αυτό το τανγκό το χορεύουν στα βράχια,
Νομίζω άκουσα να λες σαγαπώ
Μα η ανάσσα σου ψυθίριζε μάγια
Αυτό το τανγκό, το χορεύουν δηλόι την πανσέληνο
Μια μπαλάντα δεν φτάνει για να στα πω
Εχω χαθεί στων ματιών σου την έρημο
Άναψε άλλο ένα τσιγάρο, και απόλαυσε μαζί μου την σιωπή,
μου'χει λείψει να χω κάποιον μαζί μου να την μοιραστεί, χαρισέ μου το πρώτο και το τελευταίο μας τάνγκο, πριν στον βράχο με σπρώξεις μια και καλή, να συγκρουστεί το κεφάλι μου κ'η ζάλη μου αυτή τον πόνο της κρούσης να συντροφεύει για μια ζωή. Στα μάτια κοίταμε όσο αιμοραγώ και ατάραχη κράταμε σφιχτά και πες μου ψέμματα πως όταν γίνω καλά θα είσαι εδώ.
Αυτή είναι η μπαλάντα την δηλών, γιατί στα μάτια δεν σε κοίταξα ποτέ για να στα πω, κρυβόμουν πάντα πίσω από ένα χαρτί και ένα στυλό, κρατώ σφιχτά την κατάρα των μίζερων καλλιτεχνών και εσύ βαδίζεις άφοβα προς το νερό, μα δεν σακολουθώ γιατί φοβάμαι να βραχώ,σε κοιτάζω στον ορίζοντα να χάνεσαι και στην μοίρα βασσίζομαι πως ίσως κάπως κάπου θα'ρθεις να σε ξαναδώ, ίσως τότε βρω κουράγιο να ανασσύρω το ναυάγιο απτο βυθό μαζί να χαθούμε στον ωκεανό.
Στο ορκίζομαι μπορώ να σε πείσω με λίγες λέξεις πως κανείς δεν ταιριάζει πιο πολύ από μας τους δυό, σαγαπώ τόσο νερόβραστα και τόσο αληθινά και αδυνατώ σοβαρά τις άλλες να δω, γιατί μοιάζουνε τόσο φθηνές μπροστά σου, το τραγούδι τους δεν ήταν στο ελάχιστο τόσο επικύνδινα μεθυστικό.
Αυτό το τανγκό το χορεύουν στα βράχια,
Νόμιζα άκουσα να λες σαγαπώ
Μα η ανάσσα σου ψυθίριζε μάγια
Αυτό το τανγκό, το χορεύουν δηλοί την πανσέληνο
Μια μπαλάντα δεν φτάνει για να στα πω
Εχω χαθεί στων ματιών σου την έρημο...