Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα
Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μου ‘διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί
Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια
Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζώντος Θεού
Που αργεί