Η θέα έξω από το παράθυρό μου
Άλλαξε πολύ από τότε που ήμουν παιδί
Όπως και όλα τα χρόνια που θάψαμε, για να χαθούν για πάντα
Διότι ακόμα και η θλίψη είναι απλώς αγάπη που δεν έχει πού να πάει
Όπως και όλα τα χρόνια που θάψαμε, το μέρος αυτό είναι θάνατος
Υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μάθεις για εμένα
Είμαι και πάντοτε υπήρξα αυτός ο βαθειά θλιμμένος άνθρωπος
Οπότε, κάνω και τα δυο, γελώ και κλαίω ταυτόχρονα
Κι ακόμα προσπαθώ ν' ανακαλύψω πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν
Είμαι σχεδόν σίγουρος πως το να γεράσω θα με σκοτώσει
Αργά-αργά, μα σταθερά, με δυο διαφορετικούς τρόπους
Καθώς παραμένω αυτός με το πιο θλιμμένο χαμόγελο
Μισώ το να είμαι διπολικός, είναι γαμάτο
Ο πρωτότοκος πέθανε από τα ίδια του τα χέρια
Ο πιο παλιός μου φίλος βρήκε ένα σχοινί ανθεκτικό
Κι εγώ ξέρω πως αποκλείεται επίσης να πεθάνω
Με βλέμμα κολλημένο έξω στην καταρρακτώδη βροχή
Με βλέμμα κολλημένο έξω στην καταρρακτώδη βροχή
Κανείς δεν σου λέει ποτέ πως η κενότητα βαραίνει περισσότερο
Όταν υπάρχει μέσα σου μια άβυσσος που δεν γίνεται να καλυφθεί
Γιατί δεν είναι μια μεμονωμένη μαχαιριά που με σκοτώνει
Είναι χίλιες χαρακιές από χαρτί καθημερινά
Η καρδιά πεθαίνει έναν θάνατο αργό
Κι όλα μας τα όνειρα φεύγουν βιαστικά
Όμως αναρωτιέμαι αν αλλάξατε γνώμη
Την στιγμή που ξέρατε πως θα πεθαίνατε
Κι έχω πλήρη επίγνωση πως ο πόνος μου
Είναι ένα τίποτα συγκριτικά με τον δικό σας
Όμως το να αδειάσω το διαμέρισμά σας
Ήταν κατά πολύ δυσκολότερο από την κηδεία σας
Ακόμα μία ψύχωση κι έπειτα θα έχω κι εγώ επιτέλους τελειώσει
Διότι όσο περισσότερο κοιμάμαι, τόσο λιγότερο ονειρεύομαι
Κι έπειτα την νύχτα πίνω και το όπλο μου καθαρίζω
Εγώ είμαι αυτός που θα έπρεπε να είναι νεκρός, όχι εσείς