Οπου τα μελαγχολικα φεγγαρια λαμπουν
Οπου τα δακρυα λιωνουν τον παγο
Στη θαλασσα της ενοχής
Απο τα πεφταστερια
Μοναχικες κογχες, τραγουδι για τον πονο
Υπαρχει μια καταιγιδα, μονο η αγαπη παραμενει
Τσιμπηθηκα απο ενα αστερι μελι σπορου
Ελαμπε αγαπη σαν μελι που φωτιζε
Χτυπηθηκα απο ενα αστερι μελι σπορου
Η αγαπη του καιει σαν μελι που φωτιζει
Ειμαι ακριβως εδω, ειμαι το αστερι που περιμενει να γινει ερωμενη σου
Ξαπλωνω εδω σαν μια ερωμενη χωρις αστερι
Θα πεθανω εδω οπως η αορατη ερωμενη σου
Δε μαθαινω ποτε
Δε μαθαινω ποτε