Την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, πάγωσε ο χρόνος
Μου κόπηκε η ανάσα, έμεινα ξαφνικά άφωνη
Μέσα σε μία ώρα είχαμε γίνει ένα
Δύο ξένοι που φιλιόντουσαν στο φως του φεγγαριού
Ω, ξέρεις πως λυπάμαι που έπρεπε να φύγω
Ειλικρινά λυπάμαι που έπρεπε να πεθάνει
Ειλικρινά λυπάμαι που σ' έκανα να κλαις
Να κλαις
Ερωτευτήκαμε ανάμεσα στις νύχτες
Των πολλών εραστών και των πολλών δακρύων
Και η μοίρα δε θα αντισταθεί σε κάποια σατέν σεντόνια
Ήμουν τόσο αβοήθητη, εντελώς αδίστακτη
Ω, ξέρεις πως λυπάμαι που έπρεπε να φύγω
(Ειλικρινά λυπάμαι)
Ειλικρινά λυπάμαι που πονάς μέσα σου
(Ειλικρινά λυπάμαι)
Ειλικρινά λυπάμαι που σ' έκανα να κλαις
Να κλαις, να κλαις
Η αγάπη σε ξεσηκώνει και σε σέρνει προς τα κάτω
Σε κάνει να κάνεις γύρους, γύρους, γύρους
Ο χρόνος μας αναγκάζει να σταματάμε και μετά όλα χάνονται
Είναι περίεργο πως οι αναμνήσεις παραμένουν