„Денес ќе ви раскажам приказна за еден човек, удавен во ладните води на океанот -- после загубата на таа што ја сакал. Ова е приказната за човекот којшто умрел двапати... “
Таму каде светлината затреперува далеку од брегот
Преку плимите на океанот,
Светиме со сонцето што се раѓа.
И дури лебдиме во синилото,
Нежно те гледам.
О, твоите очи мамат за пламенот што гори во тебе
Што и да чувствувам за тебе,
Како ти да си гледаш само за себе.
Има ли шанса и ти мене да ме видиш?
Затоа што те сакам...
Треба ли нешто да сторам,
Само за да ти го привлечам вниманието?
Во брановите загубив секаква трага од тебе.
Каде си?
После сѐ, бев одвлечен на брегот
Низ потоците на океаните,
Шепоти загубени во песокта.
И дури танцувавме во синилото,
Се бев поврзал со тебе...
Но сега звукот на музиката е раштиман.
Што и да чувствувам за тебе,
Како ти да си гледаш само за себе.
Има ли шанса и ти мене да ме видиш?
Затоа што те сакам...
Треба ли нешто да сторам,
Само за да ти го привлечам вниманието?
Во брановите загубив секаква трага од тебе.
Каде си?
Што и да чувствувам за тебе,
Како ти да си гледаш само за себе.
Има ли шанса и ти мене да ме видиш?
Затоа што те сакам...
Треба ли нешто да сторам,
Само за да ти го привлечам вниманието?
Во брановите загубив секаква трага од тебе.
Каде си?