Πώς να χωρέσεις μέσα σ’ όρια και μέτρα;
Το κλήμα στρίβεται στο κάγκελο ν’ ανέβει...
Ξέρω, στα παιδικά σου όνειρα συνέβη,
να δεις τον γίγαντα που έστυβε την πέτρα.
Παιδί μ’ όνειρα θαλασσιά μες στου μυαλού το αμπάρι,
ξετύλιγα τις Κυριακές στην τύχη μια κλωστή,
μεγαλωμένος στους καυτούς τους ήλιους του Αλωνάρη,
έφερνα πρόωρες βροχές και πότιζα τη γη.
Τα πούπουλα που μου `στρωνε η μάνα μαξιλάρι,
τα κρέμαγα παράσημα σ’ αρχηγικές στολές,
ντυνόντουσαν τα γιορτινά στα σύνορα οι φαντάροι,
και στήναν γλέντι αδελφικό με εχθρικές ορδές.
Κι εγώ που παραδόθηκα στον ύπνο να με πάρει,
και πέταξα με τα πουλιά προς τον ωκεανό,
όσα δεν μπόρεσαν να πουν με τις κραυγές οι γλάροι,
σαν εφιάλτες σήμερα μπροστά μου συναντώ.