Σβήνουν τα φώτα και το φεγγάρι βιάζεται
είμαι κοντά σου, πρόσχημα δε χρειάζεται
μια ιστορία που επαναλαμβάνεται
μοιάζω με κλέφτη που από τη μύτη πιάνεται
Αδυνατώ να βρω επιχειρήματα
μια σιγουριά για τα δικά σου αισθήματα
ποιά δύναμη μου ασκεί τέτοια επίδραση
κι εσύ να πίνεις, χωρίς καμιά αντίδραση
Να μη με βρει στη θλίψη το ξημέρωμα
είπα να φύγω κι ας θεωρηθεί ξενέρωμα
μα δε μ’ αφήνεις κι εγώ κοντά σου άραξα
κι η κολοκύθα έγινε πάλι άμαξα
Ανατροπές στα κοσμοθεωρήμτα
που δεν υπάρχουν θύτες ούτε θύματα
είμαστε αθώοι γιατί ερωτευτήκαμε
και στο μπαράκι τη λύτρωσή μας βρήκαμε
Ήταν η ώρα που ένα φεγγάρι αλήτευε
και στο χειμώνα κανείς πια δεν πίστευε
ήταν η ώρα που η μουσική δυνάμωνε
και η ματιά σου τον έρωτα αντάμωνε