I giardini di marzo [Polish translation]

Przejeżdżał wózek, a tamten człowiek wołał: „lody!”.

Dwudziestego pierwszego dnia miesiąca już kończyły się pieniądze.

Myślałem o swojej matce i widziałem znów jej suknie;

najpiękniejsza była ta czarna, w jeszcze nie zwiędłe kwiaty.

Przy szkolnych drzwiach chłopcy sprzedawali książki.

Zostawałem, by ich obserwować, próbując odważyć się ich naśladować.

I, pokonany, znów zmagałem się z moją głową i wyrzutami sumienia,

a wieczorem pytałaś mnie przez telefon:

„Czemu nic nie mówisz?”

Jaki to rok?

Jaki to dzień?

To czas, by żyć z tobą.

Moje ręce, jak widzisz, już nie drżą

i mam w duszy –

- w głębi duszy – ogrom nieba

i ogrom miłości,

i jeszcze więcej miłości dla ciebie, kochanie.

Błękitne rzeki i wzgórza i łąki,

którędy biegną moje najsłodsze tęsknoty.

Wszechświat znajduje miejsce w moim wnętrzu.

Lecz odwaga, by żyć… Tego jeszcze nie ma.

Marcowe ogrody stroją się w nowe kolory,

a młode kobiety w tym miesiącu przeżywają nowe miłości.

Szłaś u mego boku i nagle powiedziałaś: „Umierasz.

Jeśli mi pomożesz, jestem pewna, że dam sobie z tym radę".

Lecz nawet jedno słowo nie rozjaśniło mych myśli;

szedłem dalej, pozostawiając ciebie: aktorkę wczorajszego dnia.

Jaki to rok?

Jaki to dzień?

To czas, by żyć z tobą.

Moje ręce, jak widzisz, już nie drżą

i mam w duszy –

- w głębi duszy – ogrom nieba

i ogrom miłości,

i jeszcze więcej miłości dla ciebie, kochanie.

Błękitne rzeki i wzgórza i łąki,

którędy biegną moje najsłodsze tęsknoty.

Wszechświat znajduje miejsce w moim wnętrzu.

Lecz odwaga, by żyć… Tego jeszcze nie ma.