Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει
Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά,
ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό,
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο,
έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα
Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν’ το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό,
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει
(επανάληψη προτελευταίας στροφης)