Δοκεί μοι ως αν είη εχθές όταν είδον το πρόσωπόν σου.
Είπες μοι ότι είης μάλιστα περήφανος μεν, εγώ δε απήλθον.
Ει εδυνάμην ειδέναι ό,τι γιγνώσκω εν τη
σήμερον ημέρα...
...κρατήσαιμι αν σέ εν ταις εμαίς χερσίν,
απαλλάξαιμι αν σέ από τών βασάνων,
ευχαριστήσαιμι αν σέ διά πάσαν προσφοράν μοι,
αφείην αν τα οφελήματα σού.
Ουδέν υπαρκτόν εστί όν ούκ δυνηθείην αν πράξαι
ώστε ακούσαι εκ νέου την φωνήν σού.
Ενίοτε, βούλομαι μεν σοι τηλεφωνήσαι,
αντιλαμβάνομαι δε ως σύ ούκ αποκριθήση.
Λυπάμαι ει σέ κατείρηκα,
διά άπαντα όσα ου πέπραχα.
Και έβλαψα εαυτόν λαβώσασα σέ.
Ενίοτε, αισθάνομαι καθημαγμένη όμως αρνηθήσομαι.
Ενίοτε, εθέλω κρυβήναι διότι εξέλιπες.
Γιγνώσκεις χαλεπόν είναι αποχαιρετισθήναι
όταν επέλθη η στιγμή αύτη.
Σύ δηλώσειας αν ότι έσφαλα ;
Σύ βοηθείσειας αν εμέ αντιληφθήναι ;
Υποτιμάς εμέ ;
Χαιρετίζεις διά τιμής την φύσιν μου ;
Ουδέν υπαρκτόν εστί όν ούκ δυνηθείην αν πράξαι
ίνα δραχθώ μίας πλείονος ευκαιρίας
σε διιδείν παρά τοις όμμασιν
και διαπιστώσαι την απόκρισίν σου.
Λυπάμαι ει σέ κατείρηκα,
διά άπαντα όσα ου πέπραχα.
Και έβλαψα εαυτόν.
Ει είχον μία πλείονα ημέρα [ίνα δράσω],
ομολογήσειαν αν σοι πόσον κατεβλήθην υπό της απουσίας σου
αφ'ότου έφυγες.
Χαλεποτάτη εστί
και ευηθεστάτη
η απόπειρα αντιστροφής του χρόνου.
Λυπάμαι ει σέ κατείρηκα,
διά άπαντα όσα ου πέπραχα.
Και έβλαψα εαυτόν λαβώσασα σέ.