Νομίζω πως τα σύννεφα εμποδίζουν τον εγκέφαλό μου
Όπως η βροχή στεγνώνει, έτσι στέγνωσαν και τα δάκρυα στο πρόσωπό μου
Έχω κολλήσει στο κέντρο της καταιγίδας
Και με χτυπάει σαν ωχ!
Και εσύ είσαι αυτός ο δυνατός άνεμος που με έκανε να πέσω
Με έκανε να πετάω μέχρι να κλάψω και τώρα είμαι γονατισμένη
Αυτό φοβόταν η Ντόροθυ
Ο ύπουλος ανεμοστρόβυλος
Δεν υπάρχει μέρος σαν το σπίτι σου
Kατεβάζω τα παράθυρα, κλειδώνω την καρδιά μου
Είναι σαν κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος
Να μας κάνει κομμάτια
Κάθε φορά που χαμογελάει τον αφήνω να ξαναμπεί
Όλα είναι καλά όταν στέκεσαι στο κέντρο του τυφώνα
Έρχεται ο ήλιος, έρχεται η βροχή
Καθώς στέκεσαι στο κέντρο του τυφώνα
Έρχεται ο ήλιος, έρχεται η βροχή
Καθώς στέκεσαι στο κέντρο του τυφώνα
Πέφτω στο κρεβάτι σαν ιπτάμενος σκίουρος
Σαν ένα μικρό κορίτσι που πληγώθηκε απ΄το μεγάλο, κακό κόσμο
Ναι, μου ανακατεύει τα σωθικά
Δεν μπορώ να το κρύψω ούτε εξωτερικά
Και τότε είναι που με αγκαλιάζεις, με αγκαλιάζεις
Μου λες πως με ξέρεις, πως ποτέ δε θα 'μαι μόνη
Πες πως ξεπεράσαμε την καταιγίδα τώρα
Όμως είμαι ακόμα σε επιτήρηση
Ο αέρας γίνεται όλο και πιο κρύος
Με διεκδικεί σα να ξέρει πως να αντιμετωπίσει τον τυφώνα
Και νομίζω πως είμαι καλά σα να είμαι στο κέντρο του τυφώνα
Και αιωρούμαι, αιωρούμαι
Και δεν ξέρω πότε θα πέσω
Εκείνος ξέρει τον τρόπο