Ktoś wymyśla sobie słowa.
Ktoś mi powiedział, że na strychu niczego nie ma.
Chowam powietrze z płuc wewnątrz balona, który ucieka,
a sznurek unosi cały mój ciężar.
Już spadł mi but,
przelatując ponad oknami, chmurami i myślami.
Może wysokość mnie ogłusza lub zapomniałem cię wysłuchać,
może logiką rządzą inne prawa.
Gdy droga się wydłuży,
wspomnę widok tego miasta.
Houston, nie ma żadnego problemu,
tutaj wszystko jest w porządku, zawsze w porządku.
Houston, nie ma żadnej gwiazdy,
gdy nikt jej nie widzi, gdy nikt jej nie widzi.
Mapa nie mówi, jak się tam dostać,
lecz ciekawość wyruszyła na kosmiczną misję.
Jeśli powietrze tu się oziębi, może mi to zająć więcej niż jeden dzień.
Lepiej, żebyś dziś nie czekała z kolacją,
może lepiej nie czekaj…
Gdy droga się wydłuży,
wspomnę widok tego miasta.
Houston, nie ma żadnego problemu,
tutaj wszystko jest w porządku, zawsze w porządku.
Houston, nie ma żadnej gwiazdy,
gdy nikt jej nie widzi, gdy nikt jej nie widzi…
I za każdym razem, gdy wyruszam, idę dalej;
zagubiliśmy współrzędne czasoprzestrzeni.
Tutaj rzeczy już nie upadają pod własnym ciężarem.
Względne tak jak przeżyte przez nas dni,
napisane teorie znikają bez śladu.
Tutaj rzeczy już nie ciążą swym własnym ciężarem.
Houston, nie ma żadnego problemu,
tutaj wszystko jest w porządku, zawsze w porządku.
Houston, nie ma żadnej gwiazdy,
gdy nikt jej nie widzi, gdy nikt jej nie widzi…