Είναι λίγο μετά το δείπνο
Κάθομαι ακόμα στα σκαλάκια της βεράντας
Με την πλάτη, περιμένοντάς σε
Ανησυχώντας αν όλα είναι εντάξει
Η Μαμά είπε, έλα μέσα παιδί μου, μη χαλάς την ώρα σου
Εγώ είπα έχω ώρα, θα γυρίσει σπίτι σύντομα
Κι εγώ ήμουν πέντε χρονών και μονολογούσα
Πού ήσουνα; Πού πήγες;
Μπαμπά, δεν μπορείς να μου πεις;
Δεν προσπαθώ να υποκριθώ
Και δεν θα κατηγορήσω εγώ
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Και δεν έγραψα αυτές τις σελίδες και
Τα γραπτά μου έχουν αλλάξει
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Δεν άξιζα το χρόνο σου
Ένα αγόρι χρειάζεται έναν μπαμπά όπως ο χορευτής την παντομίμα
Και όλη την ώρα, σε αναζητούσα
Διέσχισα το δωμάτιό μου εκατομμύρια φορές
Και το μόνο που πήρα ποτέ ήταν ένα μεγάλο ψέμα
Το ίδιο παλιό ψέμα
Πώς μπόρεσες;
Ήμουν δεκαοχτώ, ακόμα μονολογούσα
Πού ήσουν; Πού πήγες;
Μπαμπά, δεν μπορείς να μου πεις;
Δεν προσπαθώ να υποκριθώ
Και δεν θα κατηγορήσω εγώ
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Και δεν έγραψα αυτές τις σελίδες και
Τα γραπτά μου έχουν αλλάξει
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Ήμουν δεκαοχτώ, ακόμα μονολογούσα
Πού ήσουν; Πού πήγες;
Μπαμπά, δεν μπορείς να μου πεις;
Δεν προσπαθώ να υποκριθώ
Και δεν θα κατηγορήσω εγώ
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Και δεν έγραψα αυτές τις σελίδες και
Τα γραπτά μου έχουν αλλάξει
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου
Όχι δεν είναι κανείς σπίτι
Στον οίκο μου του πόνου