Αμφισβητούμε ολόκαρδα
Και μετανιώνουμε για τις πράξεις μας
Όταν τα πάντα έχουν συμβεί και ειπωθεί
Υποκρινόμαστε για να μείνουμε μόνοι
Μπορούμε να αποφύγουμε το επόμενό μας βήμα;
Μπορούμε να νιώθουμε αβίαστα;
Μπορούμε να ψιθυρίζουμε αντί να ουρλιάζουμε;
Είναι η σιωπή εκείνο που μου επιφέρετε;
Εκείνα που είμαι σε θέση να σας πω
Δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν ούτε καν μια σκέψη
Ψιθυρίζω τον αποχαιρετισμό μου
Με σκοπό να σας γυρίσω τη πλάτη
Εντός ακατάπαυστων λογυδρίων
Μέρα τη μέρα
Υποσχόμαστε τη κάθε μας λέξη
Εμπιστευόμαστε εκείνους που γνωρίζουμε
Ενώ απορρίπτουμε όσους μας έχουν περισσότερο ανάγκη
Υπερβολικά τυφλωμένοι για να διακρίνουμε το γκρίζο
Που κουβαλάτε μες το βλέμμα