Σε αυτό το σπίτι όπου μεγάλωσα,
Με άνετες καρέκλες και σπασμένα ποτήρια,
Αναμνήσεις συσσωρεύτηκαν μέχρι την οροφή.
Μπορούν να πουν τι αισθάνομαι;
Γνωρίζω αυτό το σπίτι απ' έξω και μέσα,
Αλλά τρία πουλιά πετούν πάνω από το δέρμα μου,
Βάζω το κεφάλι μου κάτω στο σκοτάδι
Όπως και τόσες νύχτες πριν από αυτό.
Σε αυτό το κρεβάτι όπου ξεκουραζόμουν,
Είμαι άστεγη.
Αυτό το σπίτι γνωρίζω καλύτερα,
Αλλά είμαι άστεγη.
Η πείνα μου, μεγαλώνει
Και δεν με αφήνει να φύγω.
Και καίει μέσα το στήθος μου,
Είμαι άστεγη.
Βαριά βήματα πάνω σε ξύλινα πατώματα,
Μπαίνω στο δωμάτιό μου από σπασμένες πόρτες,
Προσπαθώ να αφήσω αυτή τη μέρα πίσω μου
Αλλά ή γαλήνη ποτέ δεν θα με βρεί.
Σε αυτό το κρεβάτι όπου ξεκουραζόμουν,
Είμαι άστεγη.
Αυτό το σπίτι γνωρίζω καλύτερα,
Αλλά είμαι άστεγη.
Η πείνα μου, μεγαλώνει
Και δεν με αφήνει να φύγω.
Και καίει μέσα το στήθος μου,
Είμαι άστεγη.
Έχω ένα μέρος που μπορώ να καλέσω τον δικό μου,
Αυτός ειναι όπου πάω μέχρι η νύχτα να φύγει.
Ταξιδεύοντας στο μυαλό μου και στην καρδιά μου,
Κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά θα πάω.
Σε αυτό το κρεβάτι όπου ξεκουραζόμουν,
Είμαι άστεγη.
Αυτό το σπίτι γνωρίζω καλύτερα,
Αλλά είμαι άστεγη.
Η πείνα μου, μεγαλώνει
Και δεν με αφήνει να φύγω.
Και καίει μέσα το στήθος μου,
Είμαι άστεγη.