เรื่องมันก็เป็นไปแบบนี้
ฉันพบคนๆนึงโดยเหตุบังเอิญ
คนที่ทำให้ฉันหยุดคิดถึงไม่ได้เลย
หยุดคิดถึงไม่ได้เลย
และในช่วงที่มืดมนที่สุดของวัน
เธอก็เอาความเศร้าและความเจ็บปวดของฉันไป
และฝังมันทิ้งไป ฝังมันทิ้งไป
ฉันหวังเพียงว่าจะได้นอนเคียงข้างเธอ
ในจุดสิ้นสุดของวัน
และตื่นขึ้นมาพบหน้าเธอ เพื่อสู้กับแสงตะวันยามเช้า
แต่ก็อย่างที่ฉันรู้มาตลอด
เธอจะหายไปสักวันนึง
ฉันจึงเลือกจะเก็บซ่อนหัวใจของฉันเอาไว้ ตลอดไป
ส่งเธอที่สถานีรถไฟ
ลงจูบไว้เหนือหน้าผากของเธอ
มองเธอโบกมือลา
และมองเธอโบกมือลา
จากนั้นฉันกลับบ้านที่ตึกสูงรั้งฟ้า
แสงไฟและกองเอกสารมากมาย
ที่ฉันเรียกว่าบ้าน
ืี่ฉันเรียกมันว่าบ้าน
ฉันหวังเพียงว่าจะได้นอนเคียงข้างเธอ
ในจุดสิ้นสุดของวัน
และตื่นขึ้นมาพบหน้าเธอ เพื่อสู้กับแสงตะวันยามเช้า
แต่ก็อย่างที่ฉันรู้มาตลอด
เธอจะหายไปสักวันนึง
ฉันจึงเลือกจะเก็บซ่อนหัวใจของฉันเอาไว้ ตลอดไป
ตลอดไป
ตื่นมาพร้อมความรู้สึกหนักหัวใจ
ฉันกลับไปยังจุดที่ฉันเริ่ม
ฝนยามเช้า
ฝนยามเช้า
และถึงฉันจะหวังให้เธออยู่นี่ก็ตาม
บนถนนเส้นเดิมที่พาฉันมาตรงนี้
มันเรียกฉันว่าบ้าน
มันเรียกฉันว่าบ้าน
ฉันหวังเพียงว่าจะได้นอนเคียงข้างเธอ
ในจุดสิ้นสุดของวัน
และตื่นขึ้นมาพบหน้าเธอ เพื่อสู้กับแสงตะวันยามเช้า
แต่ก็อย่างที่ฉันรู้มาตลอด
เธอจะหายไปสักวันนึง
ฉันจึงเลือกจะเก็บซ่อนหัวใจของฉันเอาไว้ ตลอดไป
ฉันจึงเลือกจะเก็บซ่อนหัวใจของฉันเอาไว้ ตลอดไป