Տոպանգայում այսօր շոգ է, քաղաքը՝ ծովածոցի մոտ:
Այն ունի կինոաստղեր ,խմիչքի խանութներ ու մեղմ քայքայվում է:
Հեռու ափերից եկող դղրդյունը ինձ քնեցնում է,
Բայց կյաքնի դրությունները, երբեմն կարող են խանգարել երազել:
Կյանքն ինձ Մոթլիի նման հարվածեց,
Մազերիս միջի ժապավեններից բռնեց:
Կյանքն ինձ շատ մեղմորեն հարվածեց,
Քո հագած ծանր մետալի պես:
Ես կրկին դեպի Լուսին եմ թռչում,
Երազելով հերոինի մասին:
Ինչպես այն քեզ ամեն ինչ տվեց
Ու կյանքդ խլեց քեզնից:
Քեզ օդանավ եմ նստեցնում,
Այն քեզ պիտի հեռու երկիր տանի:
Հույս ունեի, որ ետ կվերադառնաս նորից
Ու ինձ կասես, որ ամեն ինչ
Կարգին է, է, փոքրիկս, այո:
Տոպանգայում այսօր շոգ է:
Մենսոնն է օդի մեջ:
Ու իմ բոլոր ընկերները լքել են,
Որովհետև դեռ նրան զգում են ասյտեղ:
Ես էլ եմ ուզում լքել,
Բայց երևի դեռ մեկ տարի էլ կմնամ:
Լքելը դժվար է, երբ բացարձակ ոչինչ պարզ չէ:
Կյանքն ինձ Մոթլիի պես հարվածեց:
Վատ սկիզբ նոր տարվաս համար:
Կյանքն ինձ շատ մեղմորեն հարվածեց,
Քո լսած ծանր մետալի պես:
Ես կրկին դեպի Լուսին եմ թռչում,
Երազելով հերոինի մասին:
Ինչպես այն քեզ ամեն ինչ տվեց
Ու կյանքդ խլեց քեզնից:
Քեզ օդանավ եմ նստեցնում,
Այն քեզ պիտի հեռու երկիր տանի:
Հույս ունեի, որ ետ կվերադառնաս նորից
Ու ինձ կասես, որ ամեն ինչ
Կարգին է, է, փոքրիկս, այո:
Գրողը տարած շոգ է, շոգ:
Քաղաքում ձմեռ է:
Ինչ-որ բան այս եղանակի մեջ ստիպում է այս երեխաներին խենթանալ:
Շոգ է, նույնիսկ փետրվարի համար:
Ինչ-որ բան այս արևի մեջ ստիպում է այս երեխաներին վախենալու դառնալ:
Օհ, պատերիս վրա արյունով եմ գրում,
Ասես,
Օհ,օհ Աստված իմ:
Պատերից ծորում է հատակին:
Օհ, օհ օհ օհ , կստեի, եթե ասեի, որ չեմ հոգնել այս ամենից:
Ուղղորդիր ինձ, փոքրիկս,
Արի,
Արի,
Արի,:
Ես կրկին դեպի Լուսին եմ թռչում,
Երազելով մարցիպանի մասին:
Ընդունում եմ իմ ամբողջ դեղորայքն,
Որպեսզի ազատվեմ մտքերիցս:
Բարձրանում եմ օդանավ,
Նորից լքում եմ ծերուկիս:
Հույս ունեմ, որ ետ կվերադառնամ նորից
Որ ասեմ, որ ես
Իրոք փոխվել եմ,
Փոքրիկս:
Շոգ է, շոգ,
Ինչ-ոչ մի բան այս քաղաքի մեջ:
Չգիտեմ ինչն է,
Այն ինձ խելագարեցնում է:
Օհ, օհ ,օհ:
Ինձ ստիպում է մտածել, որ կկարողանամ փոխել
Օհ, օհ, օհ, օհ,
Իմ բոլոր չար կողմերը:
Հմմմ, հմմմ,
Օհ, օհ, օհ:
Կստեի, եթե ասեի, որ չեմ հոգնել այս ամենից: