Herezja [Croatian translation]

Daremnie w noc wbijamy błysk oślepłych żrenic

I z oczu zdrapujemy cwałującą czerwień-

Bije w nas rozpalony grad czarnych kamieni,

A ziemia pod stopami drży jak sploty nerwów.

Na gorącym kraterze wiatr zdziera nam włosy.

Ktoś ukryty w ciemnościach wciąż woła- do broni!

Nie wiemy, gdzie uderzyć, gdzie skryć się przed ciosem,

Przed jakim gniewem, jaką tarczą się zasłonić.

Kołujemy, trzepoczemy nad ogniem, jak ćmy-obłąkani,

Opętani przez lęk i grozę wilcze ślepia ciskamy z matni:

Tylko głuche, milczące niebo ponad nami

I wicher rąk wzniesionych w górze- krzyk ostatni.

Nic nas tu nie ocali, nic tu się nie zmieni;

Żywioły idą dołem, a milczenie- wyzej,

Więc upadamy czołem na twarde kamienie

Przed posągiem człowieka walącego krzyże.