Her Ghost In The Fog [Greek translation]

«Το Φεγγάρι, κρέμεται σαν ένα βάναυσο πορτραίτο

Απαλοί άνεμοι ψιθυρίζουν την προσταγή των δέντρων

Καθώς η τραγωδία ξεκινά με μια ραγισμένη καρδιά από γυαλί

Και ο εφιάλτης του μεσονυκτίου ποδοπατά τα όνειρα

Αλλά ω, όχι δάκρυα παρακαλώ

Ο φόβος και ο πόνος ίσως να συνοδεύουν τον Θάνατο

Αλλά είναι η επιθυμία που καθοδηγεί την βεβαιότητά του

Όπως θα διαπιστώσουμε...»

Εκείνη ήταν πλάσμα θεϊκό

Που φίλησε τους κρύους καθρέφτες

Μια Βασίλισσα των Χιονών

Πέρα πολύ από κάθε σύγκριση

Χείλη συμμετρικά εναρμονισμένα

Την έψαχνα παντού

Σκοτείνα μάτια από το αλκοόλ

Ένας Αραβικός εφιάλτης...

Έλαμπε στις νερομπογιές

Σαν ένα μαργαριτάρι στην λίμνη της ζωής μου

Όσπου εκείνοι που δεν μπορούσαν να την έχουν

Την ξέκοψαν από τον κόσμο τούτο

Εκείνη την μοιραία παραμονή όταν...

Τα δέντρα ανέδυαν την δυσοσμία του ηλιοβασιλέματος και της καμφοράς

Τα φανάρια τους κυνηγούσαν φαντάσματα και κοίταζαν

Απορημένα, σαν τις σκιές που έριχναν

Πάνω στην αγάπη μου διαλέγοντας τον δρόμο υπό το φεγγαρόφως

Σκεπτόμενοι να δραπετεύσουν

Ή να πεθάνουν ως τον μοναδικό μονοπάτι

Σύρθηκαν μέσα απ’ το δάσος σαν υπνωτισμένοι

Από τον ταφτά*

Των χειλιών της που τρεμόπαιζαν

Για όλα αυτά που παρακολουθούσαν

Εκτός από την καταχνιά που απλωνόταν

(Μια θανατηφόρα ευλογία για να κρύψει)

Το φάντασμα της στην ομίχλη

Αφού την βίασαν, εγκατέλειψαν...

(Πέντε άντρες του Θεού)

...Το φάντασμα της στην ομίχλη

Η αυγή την βρήκε εκεί

Υπό το βλέμμα του Κέδρου

Το μεταξένιο φόρεμα σχισμένο, τα κατάμαυρα μαλλιά της

Την κάλυπταν, η απογυμνωμένη ομορφιά της

Πασπαλίστηκε με τις δροσοσταλίδες, νόμιζα πως χάθηκε

Έκλαψα μέχρι που τα δάκρυα έγιναν προσευχή σιγά σιγά

Όρκους μου είχε δώσει με αίμα ευοδιαστό

«Ποτέ να μην με αποχωριστεί

Μήπως και ο ζηλόφθων Ουρανός μας κλέψει τις καρδιές»

Μετά αυτό ούρλιαξα:

«Έλα πίσω σε μένα γιατί

Εγώ γεννήθηκα ερωτευμένος μαζί σου

Οπότε γιατί η μοίρα να μπεί ανάμεσά μας;»

Και καθώς βύθιζα τις απαλές καμπύλες της

Με όνειρα ανείπωτα και τελευταίες λέξεις

Η ματιά μου έπιασε μια λάμψη που πάτησε τη γη

Το κλειδί για της εκκλησίας το καμπαναριό...

Παρεμπιπτώντως οι άνθρωποι του χωριού την πενθούσαν

Γιατί ήταν μάγισσα

Οι Άνδρες τους επιθυμούσαν να προσπαθήσουν

Κι εγώ κίνησα στο όνομα του Χριστού να βρω στοιχεία ένοχής

Η βασανισμένη μου ψυχή παγωμένη

Μια Βασίλισσα του Χιονιού

Πέρα πολύ από κάθε σύγκριση

Χείλη συμμετρικά εναρμονισμένα

Την έψαχνα παντού

Μάτια τραπιστίνης**

Ένας Αραβικός εφιάλτης...

Ήταν μια δαιμονισμένη Ερσουλί

Με δέρμα κατάλευκο σαν το γάλα

Το πορσελάνινο Γιν μου

Ένας αέρινος Άγγελος της Αμαρτίας

Κι έτσι γι΄αυτήν ...

Το αεράκι ανέδυε την δυσοδία του ηλιοβασιλέματος και της καμφοράς

Το φανάρι μου κυνηγούσε το φάντασμά της και έβαλε

Το παρεκκλήσι τους φωτιά με όλους μέσα κλειδωμένους υποφέροντας

Η ποινή που τους άξιζε καλύτερα αφού ακολουθούσαν αυτό που πρόσταζε η Βίβλος τους

Σκεπτόμενος να δραπετεύσω

Ή να καώ αναίσχυντος στις φλόγες

Εξαφανίστηκα από τους ουρανούς

Σαν υπνωτισμένος

Από τον ταφτά

Ή από τα χείλη της που τρεμόπαιζαν

Βλέποντας όλα αυτά που γίνονταν στον κόλπο

Εκτός από την καταχνιά που απλωνόταν

Μια τελική ευλογία για να κρύψει

Το φάντασμά της στην ομίχλη

Και αγκάλιασα

Εκεί όπου οι εραστές σαπίζουν...

Το φάντασμά της στην ομίχλη

Το φάντασμά της στην ομίχλη