God eftan, du Gyvramor,
som karar med nasen i eldi.
Vil du låna meg hus i nott,
så seint om joleftans kvelli.
Gjønne ska' du få hus hjå meg,
men steikje ska' eg dinnom felle.
Hot er du fer ein horeson.
så seint om joleftans kvelle.
Eg er ingjen horeson,
slikt må du inkje tru.
Eg er Heming den Unge,
i berget med deg vil eg bu.
Å er du Heming den Unge,
som i berget med meg vil bu,
då må eg av andre fjølli,
og til våres bryllaup bu.
Gyvramor tok kjortillen på,
ar i atten oksehuder.
Det var Heming den Unge,
da tok han til å grue.
Tok dei gangaren av stallen ut,
var atten alen under nio.
Gyvramor i sadlen sprang,
og beina dei slepa te jord.
Det var Heming den Unge,
glodde seg opp ifrå.
Så fekk han sjå kor dei nykla heng,
der hand bå'e store og små.
Så let han opp den eine døri,
igjennom den andre han tro:
Fann han der den vene jomfru,
ho skjein som gull i ro.
Så tok han så mykji gull
som han var kar om å finne.
Tok han jomfrua på sin arm,
og sette på skio sine.
Så løyo han av dei høge fjøll,
og nedan ivi dei låge.
Der møter han ho Gyvri,
med atten av sin måge.
Høyre du Heming den Unge,
hot eg vil deg volde.
Må eg få att den vene møy,
og gullet må du beholde.
Og det var Heming den Unge,
vende han augo åt øster.
Der kjem opp den venaste møy,
ho skal deg full trøste.