Όταν ένας άνθρωπος απ’ τ’ αφεντικό του τρέχει να ξεφύγει
Που ένα όπλο κρατά γεμάτο σφαίρες να γράφουνε «κόστος»
Και οι άνθρωποι απ’ το κρύο πεθαίνουνε
Ή γιατί γεράσανε εγκαταλείπονται μονάχοι
Και οι βόμβες πέφτουνε στ’ αγρίμια που παλεύουνε
Και των παιδιών τα όνειρα στο βόρβορο χάνονται
Κι αν διαμαρτυρηθείς είσαι χαμένος
Όπως οι λεσβίες κι οι ομοφυλόφιλοι άντρες
Κανείς δεν μπορεί την αγάπη να νοιώσει χωρίς τη χάρη
Κάποιου αόρατου κι απόμακρου προσώπου
Κι από μαύρους αν έχεις ξυλοκοπηθεί
Που νομίζανε πως το σάκο του μποξ βαράγανε ακόμη
Κι όταν η ψυχή σου να κρύψεις σου λέει
Το πολύ σου δίκιο που να πεθάνει αρνείται
Και στη μάχη στους δρόμους
Με υπολογιστές παλεύεις και με έσοδα
Κι όταν ένας άνθρωπος ν’ αλλάξει παλεύει
Αλλά μονάχα περισσότερο πόνο αυτό του προκαλεί
Πως ανέκαθεν συνειδητοποιείς
Κάτι στο είδος μας λάθος πηγαίνει
Να χορεύεις σταματάς.
Είμαι εγώ, για μια στιγμή (για μια στιγμή, για μια στιγμή, για μια στιγμή)