Heljareyga

Mín dýrmæta tið

Hvar fer hon og hví

Droymandi mong og long ein løta leið

Tann áin, ið rann

Har jarðklettin fann

Máaði burtur túsund ára skeið

Undir aldarjørð

Hugahellan hørð

Sum við Beinisvørð

Mín hugur hellan var

Barda bergið frítt

Brýtur brimið hvítt

Tekur tíðin sítt

Eitt heljareyga sær

Stjørnur standa hátt

Eina øld uttan egna megi og mátt

Øll ókomin ár

Hvørt farið eitt vár

Upphavs og enda gáta gerst mar greið

Um hvarv hvørvisjón

Og sveik meg øll vón

Hugurin sær í heljareygað seig

Stjørnur falla brátt

Og í kvøld stígur lagnan um mína gátt