Όσα είχα στο μυαλό μου, στο ανόητο κενό μου
κι όσα άντεχε η ψυχή μου, στα ψιθύρισα.
Τα λίγα αληθινά μου, τα ακριβά και τα φτηνά μου
σφιχτά μες τις παλάμες σου τα έκλεισα.
Αν διάβαζα τη σκέψη, αν είχα επιλέξει
στην άκρη του γκρεμού σου να μη φρέναρα
θα πάγωνα το βλέμμα, θα σκούπιζα το αίμα
κι όλα θα ‘τανε μονάχα αυτοάμυνα.
Μα εγώ γύρισα κοντά σου,
χελιδόνι που επιμένει στο χειμώνα,
φτερουγίζοντας δειλά στα βήματα σου
που έμοιαζαν στο χιόνι τόσο μόνα.
Για όσα δίψασε η καρδιά μου, μες την άσβεστη φωτιά μου
δε σου μίλησα ποτέ, μα σου εμπιστεύτηκα
το μεγάλο θησαυρό μου και το ξύλινο άλογο μου.
Παραμύθι στο χαμόγελο σου έπλεξα.
Αν άλλαζα το δρόμο, αν γύρναγα το χρόνο
αν έχτιζα ξανά όλα όσα χάλασα
δε θα έβρισκα ούτε λέξη τη φυγή μου να ερμηνεύσει.
Στο ταξίδι μου αυτό έλειπε η θάλασσα.
Μα εγώ γύρισα κοντά σου,
χελιδόνι που επιμένει στο χειμώνα,
φτερουγίζοντας δειλά στα βήματα σου
που έμοιαζαν στο χιόνι τόσο μόνα.