Ne kadar da açgözlü olmaya başladık
Geride düzeni bozulmuş dünyaları
Dörtnala terk eden kıyametin ayakları
Üzerinde beslenen haysiyetsiz çıplak hayvanlar gibi!
Sözcükten sözcüğe, bir sözcüğe ulaşıyorum
İhtiras içindeki kültürlere yayılan.
Tutkulu güneşe dillerini uzatan
Çöküşün içine işlediği
Kıpkırmızı kitleler.
Peki, gelecek hala belli mi?
Sonra, eşekarısı, arı kovanı gibi karanlık kalplerimize girsin
İçerdeki sonu dışarı çıkarmak için.
Lanetli ve siğilli kalplerimizden
Yayılan uyarılara
İhtiyacımız yok.
Nihilist? hedon?
Yaşamlarının paha biçilmez sanatı ıstırap,
Onların kafalarına yerleştirilmiş bir kanat.
Deri'nin derinliklerine in; sonsuz acımızı
Senin titreyen kollarındaki çukura gömdük.
Hedon!
Senin çocukların vahşi ve ölümle dolu.
Acımasız gözlerimizdeki jüpiter:
Vücutlardan ve altından oluşmuş bir cehennem.
Açgözlülük,
Senin yüzünün bir parçası ve
deri'ne yerleştirilmiş bir hastalık gibi;
Acıyı serbest bırakmak için
Çift eşeyli döl yatağından yüklenen
Şarap zerresi gibi.
Hedon!
İnsan sonrası gölgelerde durulanmış
Zamanın dişleriyle küçük gördüğü bir başyapıt.
Yalvartıcı ateşle yüklenmiş
Sırların bitkin yüzlü koruyucusu.
Havariyi devlerin mezarlarının üzerindeki
Çiftleşme noktasına taşıyan orospu.
Sana bakıyoruz ve korkuyoruz
Aslında ne olduğumuzu görmekten.