Εγερθείτε, εσείς οι τυλιγμένοι στη φωτιά, οι φιλήδονοι
Οι ηδονοβλεψίες του Βασιλείου του Διαβόλου
Ανέλθετε για να πνίξετε το φως
Που προσέφεραν οι εκκολαπτόμενοι αιώνες.
Το χάος φτύνεται
Από τη μαύρη, αιώνια θάλασσα
Οδοντωτά όρη τρελαμένων σκιών
Που διαμορφώνονται σε αδικήματα.
Συγκεντρώνονται χορωδίες καταιγίδων
Ένα επιβλαβές σφύριγμα
Το δειλινό φέρνει στο νου τις φωτιές του Εωσφόρου
Οι ουρανοί διαρρηγνύονται σαν ανοίγματα από μαχαίρι
Επουράνια άμφια κρέμονται κουρελιασμένα
Οι καθεδρικοί ναοί στριγκλίζουν με κηρύγματα από τους άμβωνες
Οι εισβολές επεκτείνουν τους ελεφάντινους πύργους της Βαβέλ
Ετοιμοπόλεμοι για να σοδομίσουν έναν κόσμο στα γόνατά του.
(Η νίκη χαραμίστηκε
Αναπνεύστε βαθιά το άρωμα του σκοταδιού)
Είμαστε σαν τη φλόγα που γεννιέται στο σκοτάδι
Σαν τις επιθυμίες που φλέγονται στις εστίες των ανακτόρων
Και οι αρετές, άλλοτε απρόσιτες, τώρα σαν σκουλήκια από κάτω μας
Θα δουν τα παιδιά τους να ευχαριστιούνται σαν σκλάβοι…
Επίθεση!
Προκαλέστε θηριωδίες σε αυτούς που περιφρόνησαν
Οι Κρίσεις θα ξεσχιστούν από τους ουρανούς
Το σκότος δίνει δύναμη και μας επιτρέπει να μάθουμε άριστα την προφητεία
Και να εκπληρώσουμε το πεπρωμένο – την πολυαναμενόμενη τρέλα
Παραφορτωμένα μάτια παραλύουν από τη βλασφημία
Γραμμένα στη σάρκα απέναντι από τον αιθέρα που ουρλιάζει
Άρτεμη
Εξάπλωσε την ευτυχία αυτής της γιορτής [1]
Με τα αστέρια εξαφανισμένα, ανοίξτε διάπλατα τις πύλες
Ο άπιστος σύντομα θα αποκαλύψει το πρόσωπο του
Κάτω από μεταξένιο σάβανο κερώνει το κέρατο
Που έχει ακονιστεί για να σουβλίσει την αυγή.
Είμαι σαν την πανούκλα, που γεννήθηκε για την ιέρεια
Ο κρυφός εραστής του αρχαγγελικού βιασμού της
Με κουρασμένα μάτια [2] όταν οι ερωμένοι μου, δαιμονισμένοι
Ούρλιαξαν από τον πόνο τους, πάνω στο παλούκι.
“Οι πio αυγουστιάτικοι μάγοι του Άδη
Με χάλια διάθεση κατέλαβαν ένα θρόνο για εμένα
Και το υψωμένο δρεπάνι τόσο τρελαμένα έγραψε
Στην πέτρα τη λέξη Εκδίκηση με Ιησουτικό αίμα
Από αυτόν τον λεηλατημένο, επουράνιο ναό
Κράτησα το κομμένο κεφάλι του προφήτη πάνω από όλα τα έθνη”
Τρέμετε μπροστά μας
Θεοί των ερυθρών τάφων που καλύπτονται από άστρα
Τρέχοντας βιαστικά προς το θάνατο, οι φωτιές μας από τα Τάρταρα
Δημιουργούν πανδαιμόνιο και με φωτιές καίνε τη γη
“Οι φωνές μας είναι ανοιγμένοι τάφοι
Διαμέσου των οποίων δραπετεύουν οι απέθαντοι"
Από κρύα, υγρά και όνειρα της αβύσσου
Επιδιώκοντας την ηγεμονία…
Ο εχθρός κράτησε τρεις εποχές
Μέσα στον παράδεισο, καθώς εμείς σφαδάζαμε από τους πόνους
Σε ψυχοδράματα που είχαν σχεδιαστεί με διατάγματα από ψηλά
Τώρα ελευθερωμένοι να λεηλατήσουμε
Και ο Παράδεισος θα ξεσχισθεί απ’ άκρη σ’ άκρη