Powiedział: „Będę cię kochać aż do śmierci”;
odpowiedziała: „Z czasem zapomnisz”.
W miarę, jak lata wolno płynęły,
ona wciąż tkwiła w jego głowie.
Trzymał jej portret na ścianie,
czasem wyglądał jak na wpół obłąkany;
pomimo wszystko wciąż ją kochał
i miał nadzieję, że ona wróci.
Przy łóżku trzymał kilka listów
z roku 1962.
Podkreślił w nich na czerwono
każde „kocham cię”.
Dziś poszedłem go odwiedzić,
lecz nie zobaczyłem łez;
ubrany w wyjściowy strój
po raz pierwszy od lat się uśmiechał.
Dziś przestał ją kochać.
Na jego drzwiach powieszono wieniec
i wkrótce go stąd zabiorą.
Dziś przestał ją kochać.
Wiesz, ona przyszła zobaczyć go po raz ostatni;
wszyscy się zastanawialiśmy, czy to zrobi.
I wciąż po głowie krążyła mi myśl,
że tym razem wreszcie się od niej uwolnił.
Dziś przestał ją kochać.
Na jego drzwiach powieszono wieniec
i wkrótce go stąd zabiorą.
Dziś przestał ją kochać.