ای حریر بی‌تحمل، ای شکستنی‌تر از گل
ای خود قصه‌ی رفتن، تو باید بسازی با من
ای حریر بی‌تحمل، ای شکستنی‌تر از گل
ای خود قصه‌ی رفتن، تو باید بسازی با من
تو باید مثل بیابون، شعر انتظار بدونی
ابر تو هرچی که باشه، بازم عاشقش بمونی، بمونی
تو باید مث یه ریشه، پای این ساقه بشینی
زیر دستای زمستون، گریه کردنو ببینی
برای دربه‌دری‌ها، تو می‌تونی خونه باشی
برای چراغ خونه، نور عاشقونه باشی
ای حریر بی‌تحمل، ای شکستنی‌تر از گل
ای خود قصه‌ی رفتن، تو باید بسازی با من
من می‌خواستم توی دستات، برسم به اوج خواستن
ای تنت خاک شکفتن، نگیر این بهارو از من
اگر مث حرف گنگم، بگو ناگفته نمونم
اگه روشنم مث آب، گل نکن بذار بخونم، بخونم
من یه قصر قصه ساختم، توی ابرای خیالم
جای ریختن تو کمک کن، تار نشه شوق زلالم
بذار پیش تو از اون قصر، شعر نقره‌ای بخونم
ذوق کنم از ته قلبم، خودمو کسی بدونم
ای حریر بی‌تحمل، ای شکستنی‌تر از گل
ای خود قصه‌ی رفتن، تو باید بسازی با من
ای حریر بی‌تحمل، ای شکستنی‌تر از گل
ای خود قصه‌ی رفتن، تو باید بسازی با من