Όταν περπατώ δίπλα της
Είμαι καλύτερος άνθρωπος
Όταν κοιτάζω να την αφήσω
Πάντα γυρνάω ξανά πίσω
Μια φορά έχτισα ένα φιλντισένιο πύργο
για να μπορώ να την λατρεύω από ψηλά
όταν κατέβηκα για να ελευθερωθώ
με τράβηξε πάλι πάνω
Υπάρχει ένας μεγάλο
ένας μεγάλος δύσκολος ήλιος
χτυπώντας τους μεγάλους ανθρώπους
στον μεγάλο δύσκολο κόσμο
Όταν έρχεται να με χαιρετήσει
είναι το έλεος στα πόδια μου
βλέπω την εσωτερική της γοητεία
μου την δίνει πίσω σε εμένα
Μια φορά έσκαψα έναν πρόωρο τάφο
για να βρω ένα καλύτερο μέρος
απλά χαμογέλασε και γέλασε με εμένα
και πήρε τους κανόνες της πίσω
Κάποτε στάθηκα να την χάσω
και είδα τι είχα κάνει
υποκλίθηκε και πέταξε τις ώρες
στον κήπο και στον ήλιο της
Προσπάθησα να την θέλω
Γύρισα να την δω να κλαίει
40 μέρες και 40 νύχτες
και ακόμα ξεπέφτει πάνω μου