Η μέρα αυτή
με βρήκε πάλι μεθυσμένο από ρακί
γι’ αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική,
έχει ο νους μου μπερδευτεί
και δεν τη βρίσκω πια την άκρη
ούτε την επιστροφή.
Παίρνω ταξί
λέω οδό και αριθμό, αυτό μπορώ,
μ’ αφήνει έξω από το σπίτι μου χλωμό,
παίρνω κιθάρα, ξεκινώ και έρχομαι
κάτω απ’ το μπαλκόνι σου
κι αρχίζω το χορό.
Είμαι τρελός,
ερωτευμένος και πολύ ρομαντικός
για τον πατέρα σου απλά ενοχλητικός,
να σου κι ο αστυνομικός
χειροπέδες να μου βάζει
η φωνή μου, λέει, τρομάζει.
Ωωω δε φεύγω από δω,
δεν πάω πουθενά
μα με παίρνουν σηκωτό
με χώνουν με τη βία μες στο περιπολικό.
Κάποιος πρέπει φάρσα να μου κάνει
δεν μπορεί σε μένα τώρα να συμβαίνει κι αυτό
και κείνη να γελάει ειρωνικά απ’ το παράθυρο
και να έχω μείνει εγώ παγωτό.
Ωωω δεν το υπολόγισα αυτό!
Η νύχτα αυτή
με βρήκε πάλι κλειδωμένο στο κελί
και με το μπάτσο να μου λέει «Πάλι εσύ;»,
έχει η ψυχή μου πια χαθεί
και δε με νοιάζει αν θα με δούνε
δε με νοιάζει τι θα πουν.
Και περπατώ
στο δρόμο πάλι μόνος δίχως προορισμό,
φτάνω στο σπίτι μου τυχαία κι απορώ
αν έρθω πάλι να σε δω
πώς θ’ αντιδράσουν οι γειτόνοι
κι αν θα πάρουν το εκατό.
Είμαι τρελός,
απελπισμένος και στ’ αλήθεια νευρικός
μα για τη μάνα σου απλά ενοχικός.
Παίρνω απόψε το βιολί μου
και τα ίδια Παντελάκη μου,
τα ίδια Παντελή μου.
Ωωω δεν ξέρω τι να πω
δε βγάζει πουθενά
αυτό το σκηνικό,
αυτή η ιστορία, σίριαλ τηλεοπτικό.
Σίγουρα σε λίγο θα ξυπνήσω
και θα πω πως όλα ήταν όνειρο κακό
κι εσύ στην αγκαλιά μου θα κοιμάσαι αδιάφορα
κι εγώ θα ευχαριστώ το Θεό.
Ωωω μα τον πατάει φορτηγό!