อรุณสวัสดิ์ ขอบคุณที่ลำบาก วันนี้โทรไปหาได้มั้ย?
ยังเพิ่งเริ่มเหรอ? จะตื่นเช้าหรือเปล่านะ
กระโดดไปตามชีพจรของเธอ
เพราะเคยชินกับร่างกายนี้แล้ว
ถ้อยคำแรก แน่นอนว่าผ่านมาเนิ่นนาน
พูดได้เพียงเท่านั้น แม้แต่คำนั้นก็ยังไม่ยอมออกมา
เช้าวันรุ่งขึ้นที่ได้พบกันในความฝัน ช่างหายใจลำบาก
เสียจนกลายเป็นบาดแผล
ทำไมเวลานั้น เมื่อเห็นเธอที่ยอมแพ้
ถึงทำเป็นยอมรับ และไม่กังขา
ทำไมถึงยังอยู่กับเธอให้นานกว่านี้
หัวใจพลันอ่อนแรง โดยไม่อาจพูดอะไรได้อีก
จุดยืนของฉัน และคำลวงเล็ก ๆ ได้ถูกกลืนกิน
และทำให้ยอมแพ้ไปหลายสิ่ง
ณ ปากแผลนั้น อยากจะวอนขอความช่วยเหลือ
จากใครสักคนนอกจากตัวฉันเอง
อาจน่าสมเพช อาจไร้แก่นสาร
แต่ก็อยากจะจับมือเธอแล้วก้าวเดินไป
แม้ไออุ่นจากโลหิต แม้ระยะห่างระหว่างเม็ดสี
ก็อยากจะอยู่เคียงเธอ ให้ทำเช่นไรดี
ถึงจะไม่มีหนทางเลยก็เถอะ
ทำไมตอนนี้มองตัวเธอผู้ยอมแพ้
แล้วยังโล่งใจ ชักน่ากลัวแล้วนะ
ทำไมกัน ถึงยังอยากอยู่กับเธอต่อไป
หัวใจพลันอ่อนแรง โดยไม่อาจพูดอะไรได้อีก
ความอ่อนแอของฉันน่ะ มีแต่จะทำร้ายเธอ
ชวนให้ล้มเลิกอะไรต่อมิอะไรมากมาย
ด้วยการลงโทษรากฐานของตัวฉันเองที่ไม่ได้ความ
แต่ก็ไม่ง่ายถึงขนาดตัดสินได้หรอก
อาจน่าสมเพช อาจไร้แก่นสาร
ก็อยากจะรู้จักเธอจนกว่าจะถึงจุดจบ
ทั้งหัวใจอันแข็งกร้าว และกรงเล็บอันแหลมคม
ถ้าคิดถึงเธอ จะทำยังไงดี
อาจน่าสมเพช อาจเคยหลบซ่อน
แต่ก็อยากจะจับมือเธอก้าวเดินไป
ณ โลกใบนี้ที่ทลายลงไป
อยากจะอยู่กับเธอตลอดไป จะทำยังไงดี
ถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ
ถ้อยคำแรก แน่นอนว่าผ่านมาเนิ่นนาน
พูดได้เพียงเท่านั้น แม้แต่คำนั้นก็ไม่ยอมออกมา
ไม่มีเป้าหมายอะไรหรอก
แต่เพื่อตามหาเธอ ฉันก็อาจดำเนินชีวิตต่อไป